Rozdział 47

   Wróciłam do domu około 16.00. Od końca treningu do tej pory spacerowałam i rozmawiałam z Karoliną. Brakowało mi jej. Tak, mój <były!> chłopak się z nią całował, jak jeszcze ze mną był, i to dwa razy, ale byłam w stanie jej to wybaczyć, jeśli odbudowałoby to naszą przyjaźń.

   Padłam na kanapę po męczącym treningu, meczu i około trzygodzinnym spacerze. Wzięłam długi, gorący prysznic, aby się trochę zrelaksować. Owinięta w duży biały ręcznik i z drugim, owiniętym na głowie, poszłam do pokoju wziąć jakieś luźne rzeczy na przebranie. Kiedy znalazłam jakieś spodenki i luźną koszulkę, zadzwonił dzwonek do drzwi. Wyjrzałam przez wizjer, aby sprawdzić, kto to. Na klatce zobaczyłam kilku skrzatów z Kłosem na czele! No jeszcze tego mi teraz brakowała... Stałam w samym ręczniku, a pod drzwiami mojego mieszkania czekało na mnie kilku gości. Zanim się przebiorę, to wyłamią mi drzwi, bo zniecierpliwiony Kłos zaczął się dobijać. Zrezygnowana, otworzyłam drzwi.

- No nareszcie, ile można... – zaczął Kłos, ale przerwał, gdy zobaczył, że stoję w samym ręczniku.

- Wejdźcie. – powiedziałam, odsuwając się od drzwi, żeby mogli przejść. Do środka wmaszerowali kolejno: Karol, Zati, Winiar, Cupko, Plina, Muzaj i na dodatek jeszcze Majka. Upchnęli się wszyscy w moim salonie, a ja zadeklarowałam, że idę się przebrać i za chwilę do nich dołączę.

   Przeszłam do swojego pokoju i ubrałam to, co wcześniej sobie uszykowałam. Włosy zebrałam w niechlujny kok i związałam je na czubku głowy. No cóż... nie wyglądałam idealnie, ale lepsze to, niż ręcznik.

- To co was do mnie sprowadza i skąd wy wszyscy macie mój adres? – zapytałam, wchodząc do salonu. W tym momencie wszystkie głowy w salonie skierowały się na Karola.

- Papla. – wypięłam mu język.

- Ale dzięki mnie masz tutaj teraz tylu atrakcyjnych gości. – wyszczerzył zęby.

- Tylu tak, ale czy atrakcyjnych? – zapytałam z udawanym powątpieniem, za co dostałam od Winiara poduszką leżącą na kanapie.

- Ja nie jestem atrakcyjny??

- Ładne oczy nie robią cię atrakcyjnym. – zaśmiałam się.

- Daga jakoś tak nie uważa. – powiedział.

- To twoja żona... – przewróciłam oczami.

- Majka też uważa, że jestem atrakcyjny. – odezwał się z uśmiechem Muzaj.

- No okay. Atrakcyjny jesteś ty, ty, ty, ty i ty. – pokazałam kolejno na Maćka, Plińskiego, Konstantina, Michała i Pawła, specjalnie pomijając Kłosa.

- Chłopaki, było fajnie, ale ja to już się zbieram... Mleko zostawiłem na gazie. – powiedział Karol, podnosząc się z miejsca i idąc w stronę wyjścia.

- Gdzie? – zatrzymałam go.

- Powiedziałaś, że jestem nieatrakcyjny, a ja zadaję się z ludźmi, którzy potrafią docenić mój urok osobisty. – powiedział, ale wrócił się na miejsce.

- Najpierw trzeba go mieć... – mruknęłam.

- Co?

- Nic, nic... Napijecie się czegoś? – zapytałam, a po chwili byłam w kuchni, robiąc kawy i herbaty dla moich gości. Kiedy były gotowe, zaniosłam je do salonu, stawiając na ławie talerz z ciastkami.

- Aleks pytał o twój adres. – odezwał się Cupko.

- Mam nadzieję, że mu go nie powiedziałeś? -  zapytałam.

- Nie, bo wtedy jeszcze nie wiedziałem. Ale dobrze wiesz, że jestem dobrym przyjacielem i jeżeli zapyta, niewykluczone...

- Konstantin! Proszę cię, nie mów mu, no! – poprosiłam.

- Justyna, to jest mój przyjaciel. Gdyby Bartek się gdzieś przeprowadził i Karolina chciałaby jego adres, to dałabyś jej go? – spytał Cupković.

- To był chwyt poniżej pasa... – mruknęłam.

- No właśnie.

- Czyli mam się spodziewać wizyty Aleksa w najbliższym czasie? – zapytałam, robiąc kwaśną minę.

- Jeśli zapyta...

- Przejdźmy do jakiegoś milszego tematu. – poprosiłam.

- Na przykład? – zapytał Plina.

- Wy już po treningu?

- Nie, o 18.00 mamy. – odpowiedział Daniel.

- Słyszałem, że zapisałaś się do klubu. – odezwał się Zati. Ten Karol to naprawdę papla...

- Tak. I wiecie co? Spotkałam tam Karolinę. Porozmawiałyśmy, wyjaśniłyśmy sobie trochę...

- To dobrze, bo jak ostatnio u ciebie byłem, to widać było po tobie, że ci jej strasznie brakuje. – powiedział Kłos.

- Nooo... Wiecie, że przeprowadziła się do Bełchatowa? Mieszka u chrzestnej.

- Mam pomysł. Może żebyście się do siebie z powrotem zbliżyły, odbudowały swoje relacje, wyjedziecie gdzieś razem? – zaproponował Winiar.

- Michał, dopiero co zaczęłam grać w klubie, a już miałabym wyjeżdżać?

- Znam prezesa, pogadam z nim. Nie będzie problemów, jeśli znikniesz, powiedzmy na pięć dni. – wtrącił Kłos.

- No dobra... Gdzie miałybyśmy jechać?

- Proponuję Mazury. Wynajęłybyście sobie jakiś domek nad jeziorem... – zaproponował Winiar.

- Albo jedźcie nad morze. Poopalacie się na plaży, popływacie w morzu, pogracie w plażówkę... – to byłą propozycja Plińskiego.

- No a co powiesz na góry? Wspinaczki i te sprawy. – powiedział Muzaj.

- Wiecie co? Mam wujka w górach. – uśmiechnęłam się, przypominając sobie o tym fakcie.

- O, a gdzie konkretnie? – zapytał Plina.

- W Ustroniu. – uśmiechnęłam się.

- No to dzwoń do niego, pytaj, czy możesz przyjechać na pięć dni z przyjaciółką. – powiedział Kłos. Wzięłam do ręki telefon i wybrałam numer wujka.

- Cześć wujku... – zaczęłam, ale on mi przerwał:

- Justyna? Ile razy mam ci mówić, żebyś tak do mnie nie mówiła? Kurde, nie jestem taki stary. – zaśmiał się.

- Dobra... Piotrek... – słysząc, że zwracam się do wujka po imieniu, Kłos zrobił zdziwioną minę. „włącz na głośnik” – powiedział bezgłośnie, a ja spełniłam jego prośbę i kontynuowałam.

- Mogę przyjechać do ciebie na kilka dni na wakacje? – zapytałam.

- No jasne. Poskaczemy sobie razem... – zaśmiał się.

- Dobra, nauczysz mnie swojej techniki... – roześmiałam się. – tylko mam jeszcze jedną prośbę.

- Jaką? Tylko nie mów, że mam cię zapoznać z Morgensternem.

- Nie, nie o to chodzi. Czy mogę zabrać ze sobą Karolinę? To moja przyjaciółka, poznałeś ją ostatnio, jak byłeś u nas, pamiętasz?

- Ta taka z długimi, brązowymi włosami?

- Tak. Mogę ją zabrać.

- No jasne. To kiedy będziecie? Żebym wiedział, na kiedy mam narty przyszykować. – zaśmiał się. Spojrzałam na Karola, żeby mi powiedział, kiedy porozmawia z tym prezesem.

- Jutro. – wyczytałam z ust Karola.

- Okay. To razem z Justyną i dzieciakami będziemy na was czekać.

- Dobra. Dzięki wuj... to znaczy Piotrek, że się zgodziłeś.

- Nie ma sprawy. Zawsze możesz do nas przyjechać. To czekamy na ciebie. – powiedział. Pożegnałam się z nim i rozłączyłam się.

************************************

No to chyba domyślacie się, kto jest wujkiem Justyny ;) Taki mi pomysł do głowy wpadł :P Tak się złożyło, że bohaterka i jej ciocia mają tak samo na imię, ale to szczegół :D Mam nadzieję, że polubicie nowych bohaterów XD

ZagubionaWSwiecieMarzen@wp.pl

https://www.facebook.com/jestsiatkarzjestzwyciestwo

/Justyna ;D