Rozdział 45

- Cześć tato. – powiedziałam, kiedy drzwi przede mną się otworzyły. – Yyy... Kim pani jest? – zapytałam, widząc, że zamiast taty, w drzwiach stoi jakaś blondwłosa kobieta, tak na oko trzydziestoparoletnia.

- Ty pewnie jesteś Justyna? Wejdź. – powiedziała. Bez słowa weszłam do środka i od razu skierowałam się do salonu.

- Tato? – zapytałam, zaglądając do środka, ale nie było go tam. Mijając nieznajomą skierowałam się w stronę kuchni. Za sobą usłyszałam jeszcze jej głos:

- Jest w kuchni, je obiad.

- Cześć tato. – powiedziałam, wchodząc do pomieszczenia i widząc tatę siedzącego przy stole.

- Cześć córciu. Dawno cię nie widziałem. – powiedział, a na jego twarzy pojawił się uśmiech.

- Kim jest ta kobieta? – zapytałam, nie zważając na to, że ona stoi obok. Czułam narastającą złość, domyślałam się odpowiedzi.

- Justyna, poznaj Ilonę. To... moja bliska przyjaciółka.

- Przyjaciółka? – zapytałam z powątpiewaniem, unosząc do góry brew.

- Siadaj, może zjesz z nami? – zapytała ta kobieta.

- Nie dziękuję, nie jestem głodna. – zaprzeczyłam, siadając do stołu. Nadal czułam złość, że tata tak szybko zapomniał o mamie, no ale cóż... on w sumie też miał prawo ułożyć sobie życie. Stłumiłam jakoś emocje, co przyszło mi z wielkim trudem.

- Opowiadaj, co tam u ciebie? – zapytał z uśmiechem tata.

- Wszystko w porządku. – powiedziałam, siląc się na spokój, ale głos mi drżał.

- Coś nie tak? Opowiadaj. Jak potrzebujesz pomocy, to przecież mogę ci pomóc. – powiedział tata. Wzięłam głęboki wdech, próbując się uspokoić, po czym powiedziałam:

- Wszystko się pieprzy tato. Wszystko... – pokręciłam głową, a po moim policzku poleciała pojedyncza łza.

- Co się dzieje? Dlaczego tak mówisz? – dopytywał tata. Otworzyłam usta, aby mu wszystko opowiedzieć, lecz po chwili je zamknęłam. Nie bardzo chciałam, żeby ta cała Ilona przysłuchiwała się naszej rozmowie.

- To może ja zostawi was samych. – „przyjaciółka” taty jakby czytała w moich myślach. Opuściła kuchnię, a ja opowiedziałam wszystko tacie, streszczając mu wszystkie wydarzenia począwszy od wyjazdu do Rzeszowa, kończąc na zamieszkaniu samej. Pominęłam oczywiście fakt, że w międzyczasie chciałam się zabić.

- Skarbie, chcesz, to ci pomogę. Zawsze możesz tutaj wrócić...

- Nie mogę. W październiku zacznę studia, nie mogę mieszkać tak daleko od uczelni.

- Mogę pomagać ci opłacać mieszkanie. – zaproponował, a ja pokręciłam głową.

- Nie przyszłam tu po to, żeby prosić cię o pomoc. Chciałam cię odwiedzić, porozmawiać, zwierzyć się...

- Nie musisz mnie prosić, żebym ci pomógł. I tak to zrobię. Co miesiąc będę wysyłał ci pieniądze na konto. Majka teraz mieszka przecież u Maćka...

- Co? Wyprowadziła się? Nic nie mówiła.

- Tak. Tuż przed waszym wyjazdem do Rzeszowa. W każdym razie... Majka tu nie mieszka, ty też... A ja pracuję, nie mam zbyt dużo wydatków, będę wysyłał ci pieniądze.

- Dziękuję tato. Jesteś kochany. – przytuliłam się do niego.

- Wiem. – zaśmiał się. – A teraz już nie płacz.

   Otarłam łzy, po czym zapytałam:

- No a ta pani? – pokazałam oczami w stronę salonu, gdzie ona siedziała.

- Ilona wpadła dziś...

- Tato...

- No dobra. Wpadła wczoraj, została na noc. – mówiąc to, tata zaczerwienił się.

- Zapomniałeś już o mamie? – zapytałam ze zbolałą miną.

- Nie. To, że jestem z inną kobietą, nie znaczy, że zapomniałem o mamie. Zawsze będę o niej pamiętać. Była dla mnie wszystkim, była mamą moich dwóch wspaniałych córek. – uśmiechnął się. – Zawsze będę nosiła ją w sercu.

   Nic nie odpowiedziałam, tylko uśmiechnęłam się, po czym mój wzrok padł na zegarek. 16.20.

- Będę już wychodzić, za piętnaście minut będzie autobus do Bełchatowa. – powiedziałam, wstając z miejsca.

- Mogę cię odwieźć. – zaproponował tata.

- Nie, nie trzeba. Przejadę się autobusem.

- Okay, ale w najbliższym czasie masz się zapisać na kurs prawa jazdy. – powiedział tata.

- Tato, dobrze wiesz, że nie mam...

- Dam ci na te prawo jazdy. – przerwał mi. – I bez dyskusji.

- Dzięki. – uśmiechnęłam się, pożegnałam, po czym wyszłam.

   Jakieś trzy minuty po moim dojściu na przystanek przyjechał autobus. Po dwudziestu minutach jazdy byłam w Bełchatowie, a po jakimś kwadransie spaceru doszłam do mieszkania. I znów kolejny wieczór przed telewizorem... Po dwóch godzinach oglądania wzięłam prysznic, przebrałam się w piżamę i wyjątkowo wcześniej poszłam spać.

**********************

   Wstałam o siódmej. Wzięłam prysznic, pomalowałam oczy, założyłam czarne szorty, czerwony t-shirt z nadrukiem i kolorowe trampki. Do torby spakowałam strój na trening. Zjadłam śniadanie i wpół do dziewiątej byłam gotowa. Pomyślałam, że po drodze do Karola, wejdę do jakiegoś spożywczak, kupić wodę na trening. Tym oto sposobem u Kłosa byłam za pięć dziewiąta. Drzwi otworzył mi Karol.

- Cześć, już jesteś. Wchodź, wchodź. Napijesz się czegoś? – przywitał mnie tym potokiem słów, prowadząc do kuchni.

- Soku. – poprosiłam, a po chwili przede mną na stole stała szklanka pomarańczowego soku.

- Kasia jest na górze, przed chwilą poszła pakować sobie strój, bo by zapomniała. – Kłos przekręcił oczami.

- Zdaje mi się, czy mowa o mnie? – usłyszałam dziewczęcy głos, a po chwili w kuchni pojawiła się siostra Karola.

- Hej, Kasia. – przywitała się ze mną. Uścisnęłam jej wyciągniętą rękę i również się przedstawiłam.

- No to skoro formalności mamy już za sobą, to chyba możemy wyjeżdżać? – zapytał z uśmiechem Karol.

- Po co? Jest pięć po, a trening mamy o dziesiątej. Wyjedziemy za piętnaście, zdążymy.

- Właśnie Karolku, po co się tak spieszyć? – zapytałam z uśmiechem, po czym zwróciłam się do Kasi. – Współczuję ci trochę. Mieszkać z Karolem pod jednym dachem.... – zaśmiałam się, a Kasia mi zawtórowała.

- To mi powinnaś współczuć z nią mieszkać! – oburzył się Karol.

- A co ze mną jest nie tak? – zapytała Kasia, trzepocząc rzęsami. – Nie mów braciszku, że już mnie nie kochasz...

- Ale jak mi wywiniesz taki sam numer, jak ostatnio rodzicom, to chyba cię zajebie...

- Oj daj spokój, nie było tak źle... – powiedziała Kasia.

- Nie życzę sobie, żeby po moim mieszkaniu chodziło jakiś dwóch chłopaków.

- Co? O co chodzi, bo ja chyba nie w temacie jestem... – uśmiechnęłam się.

- Kasia przyprowadziła do domu dwóch kolegów, którzy rzekomo zapomnieli zapłacić czynszu i właściciel mieszkania kazał im się wyprowadzić. Nie mieli się gdzie podziać i moja wielkoduszna siostrzyczka zaprosiła ich do siebie. Przez tydzień mieszkali w domu u naszych rodziców, jedli za ich pieniądze, chodzili po domu w samych gaciach, nie sprzątali, tyko ciągle robili pierdolnik....

- No to nieźle. – zaśmiałam się.

- Obiecuję, że będę grzeczna. – powiedziała szybko Kasia, unosząc do góry dwa palce.

- I tak ci nie wierzę. Tylko czekam, aż wywiniesz jakiś numer. Rodzice dal ci pięć dni. Nie zgadzam się z nimi. Obstawiam trzy.

- Ty to też jesteś. Gorszy niż rodzice.

- To dlaczego z nimi nie zamieszkasz?

- Bo tu mam bliżej na uczelnię. – Kaśka wypięła Karolowi język. – Po za tym kocham swojego braciszka...

- Dobra, weź już lepiej nie kłam, pakuj się do samochodu, po drodze wejdziemy jeszcze do monopolowego...

- Mmmm... Robisz dziś obiadek? – Kasia poruszyła zabawnie brwiami.

- Robię.

- A co będziemy jedli?

- Ja spaghetti, a ty to, co sobie zrobisz.

- A ty wredny Karol jesteś, wiesz? – zapytała Kasia, mijając go i wychodząc z domu.

- Widzisz, nie tylko ja tak uważam. – zaśmiałam się.

- I ty przeciwko mnie? – zapytał Kłos z rozpaczą, ale potem się uśmiechnął. – Dobra, wychodź, jedziemy.

   Zapakowaliśmy się wszyscy troje do samochodu Karola, bo Kasia, podobnie jak ja, nie zdała jeszcze prawa jazdy. Obie z Kasią usiadłyśmy z tyłu i ruszyliśmy na halę, po drodze zahaczając o monopolowy. Podczas drogi zapoznałam się trochę lepiej z Kasią. Miała studiować na tej samej uczelni co ja i Karolina, powiedziała, że będzie na razie mieszkać z Karolem, potem ma wynająć jakieś mieszkanie. Gra na pozycji rozgrywającej. Zdążyłam ją już polubić. Uśmiech po prostu nie schodził jej z twarzy. Familia Kłosów to chyba w genach ma te poczucie humoru i megaoptymizm. Przez nią i Karola całą drogę się śmiałam, mina mi zrzedła, kiedy zajechaliśmy pod halę. Tak, stresowałam się przed swoim pierwszym dniem w klubie...

*********************************

No to poznaliśmy siostrę Karola ;) <oczywiście postać jest fikcyjna :D> Mam nadzieje, że polubiliście nowa bohaterkę, bo, nie ukrywam, że będzie nam dłużej towarzyszyć :P

Święta, święta, coraz bliżej, a u mnie na blogu ciągle lato ;D Też tak chcę... nie cierpię tego zimna...Brrr... Wolałabym słoneczko niż śnieg ;)

Komentujcie, to motywuje :P Każdy blogger lubi wiedzieć, że ktoś jeszcze czyta jego bloga ;) Także ten... komentujcie ;D Pozdrawiam /Justyna ;*

Pamiętacie, że możecie wysyłać własne propozycje i wymagania do bloga? ZagubionaWSwiecieMarzen@wp.pl

https://www.facebook.com/jestsiatkarzjestzwyciestwo

 Zapraszam również tu na nowy rozdział : http://zamarzeniamigoni.blogspot.com/