Rozdział 38

PERSPEKTYWA JUSTYNY:

- Ja... nie wiem, jak mam ci to powiedzieć...

- Szczerze? – podsunęłam z irytacja.

- Okłamuję Bartka...

- To to ja wiem.

- Skąd..?

- Okłamujesz go całując się z Aleksem. – powiedziałam kpiąco.

- Justyna... nie o to chodzi. To coś gorszego...

- Nie mów, że masz jeszcze jakiegoś gacha na boku. – powiedziałam przestraszona.

- Nie. To coś jeszcze gorszego...

- Karolina, nooo... Nie każ mi zgadywać... Nie wiem... Zmieniłaś orientację? – rzuciłam na wpół swobodnym, na wpół spiętym głosem.

- Nie... Ja... tak bardzo go kocham... że wtedy, jak ze mną zerwał po tym, jak nakrył mnie na tym pierwszym pocałunku z Aleksem i nie chciał do mnie wrócić, powiedziałam mu... że jestem w ciąży. I że to jego dziecko, bo oprócz pocałunku z Aleksem do niczego nie doszło pomiędzy mną a jakimś innym mężczyzną... Ale tak naprawdę... Nie ma żadnego dziecka... – wykrztusiła Karolina. Te słowa musiały ja sporo kosztować.

- Co zrobiłaś?! Okłamałaś go?! Wzięłaś go na dziecko?! – zszokowała mnie jej wypowiedź. Jak w ogóle można kogoś okłamać w tak poważnej sprawie? Ja rozumiem, że ona go kocha i że za wszelką cenę chciała go odzyskać, ale żeby posuwać się do czegoś takiego?!

- Jak ty mu potem wytłumaczysz, że nie ma żadnego dziecka? Co powiesz? Że poroniłaś? Że test ciążowy podał zły wynik?

- Ja... nie wiem, co ma robić. Nie wytrzymywałam już... To mnie rozwala... wiem, że zrobiłam źle i kompletnie nie wiem, jak się z tego wyplątać... Wiem, że jeżeli Bartek dowie się, że okłamałam go w taki perfidny sposób, to znienawidzi mnie na zawsze... a ja tego nie chcę... – chlipała Karolina, zalana łzami. Widząc ją w takim stanie cała złość na nią ulotniła się ze mnie, a pojawiło się współczucie.

   Usiadłam obok niej i zaczęłam ja uspokajać. Kiedy po jakichś dwudziestu minutach przestała tak płakać, powiedziałam:

- Musisz powiedzieć Bartkowi prawdę. Zasługuje na to.

- Ale on mnie wtedy zostawi... i znienawidzi...

- Karolina... bo jest coś, o czym musisz wiedzieć. Jak rozmawiałam dziś z Bartkiem, to on powiedział mi pewną rzecz.

- Jaką? – zapytała Karolina, wstrzymując oddech.

- Przykro mi to mówić, ale... On jest z tobą tylko i wyłącznie ze względu na dziecko. Jak mu powiesz, że go okłamałaś, to cię zostawi... Przykro mi. – mocno ja przytuliłam.

- Wiedziałam... wiedziałam, że on mnie nie kocha... co ja teraz zrobię..?

- Powiedz mu prawdę.

- Ale on mnie znienawidzi.

- Powiedz mu, dlaczego to zrobiłaś. Może nie będzie tak źle...

- Przepraszam... Przepraszam za wszystko... Za te kłamstwo, za to, że całowałam się z Aleksem...

- Nie rozmawiajmy o Aleksie. Przekonałam się chociaż, jaki on jest. Jak nie byłabyś to ty, to całowałby się z jakąś inną dziewczyną, która przyszłaby do niego porozmawiać...

- Nie mów tak. On cię kocha... – wydukała Karolina, nie mogąc złapać oddechu przez płacz.

- Nie widziałaś jego reakcji, jak spotkał w Serbii swoją byłą. – powiedziałam gorzko, wspominając nasz wspólny kilkudniowy wyjazd do jego rodzinnego kraju, kiedy to chciał mnie chronić przed Jarkiem.

- Co zrobił? – zapytała Karola.

- Całował się z nią. A ja stałam obok. – powiedziałam, krzywiąc się na to wspomnienie.

- I co zrobiłaś? – zapytała Karola. Znów gadałyśmy tak, jakby nic się nie wydarzyło, tylko dalej byśmy się przyjaźniły. Pomyślałam, że to właśnie jest prawdziwa przyjaźń.

- Odeszłam. A raczej odbiegłam. – zmarszczyłam czoło, próbując przypomnieć sobie szczegóły. – Złamałam szpilkę i wpadłam na jakiegoś kolesia... To był przyjaciel Aleksa, Paul.

- Jakiś przystojniak? – Karolina poruszyła charakterystycznie brwiami.

- Był przystojny, ale nie w moim typie. No i okazało się, że to jest przyjaciel Aleksa i widział cala tamtą sytuację, jak Alek całował się z byłą, a ja odeszłam. Zaprosił mnie na kawę, potem mnie przenocował...

- Spałaś u jakiegoś faceta, którego nie znasz? – zapytała Karola z niedowierzaniem.

- Znasz mnie. Najpierw robie, potem myślę.

- Czy wy... no wiesz... ten teges? – zapytała z uśmieszkiem Karolina, za co dostała ode mnie sójkę w bok.

- A wracając do dzisiejszych wydarzeń... Nadal się na mnie gniewasz? – zapytała po chwili nieśmiało, kiedy przestałyśmy się śmiać.

- Trochę. – powiedziałam zgodnie z prawdą. – Ale daj mi trochę czasu, niedługo mi minie.

- Dziękuje. Że mnie wysłuchałaś... i że poradziłaś mi w sprawie Bartka.

- Nie ma sprawy. W końcu jesteśmy przyjaciółkami, nie? – powiedziałam z uśmiechem, po czym uścisnęłyśmy się.

- Jeszcze raz przepraszam.

- Chociaż wcześniej przekonałam się, jaki jest Aleks. Nie było za późno... – westchnęłam. – A ty teraz idź się ogarnij i pogadaj z Bartkiem. Jak najszybciej. Albo nie! Poczekaj, aż zagrają mecz. Po meczu z nim pogadaj. – powiedziałam, myśląc, że ta wiadomość może źle wpłynąć na grę Kurka i lepiej, żeby dowiedział się o tym później.

- Jeszcze raz przepraszam i dziękuję za wszystko. – powiedziała Karola, wstając z łóżka i odchodząc do łazienki.

***************************************************************************

Wszystkiego najlepszego z okazji Mikołajek! Komentujcie :) / Justyna.