Rozdział 36

- Przepraszam, że tak na ciebie wtedy naskoczyłam. – powiedziałam, kiedy siedzieliśmy na jednej z ławek rzeszowskiego parku.

- Ja też powiedziałem ci wtedy parę niemiłych rzeczy...

- Ale prawdziwych. – przerwałam mu.

-Nie. Ja naprawdę tak nie myślałem, tylko byłem na ciebie zły i tak jakoś...

- Pierdol, pierdol, ja i tak swoje wiem. – prychnęłam. – Przemyślałam wczoraj swoje zachowanie. Wiem, że to ja zrobiłam źle, a ty po prostu powiedziałeś mi prawdę.

- Nie...

- Właśnie, że tak. – znowu mu przerwałam. – Bartek, wiem, jaka jestem. Już ci mówiłam, że dużo wczoraj myślałam o moim zachowaniu. I stwierdziłam, że masz rację. Jestem rozkapryszoną, rozpuszczoną dziewuchą, która uważa się za najważniejszą... – z trudem wypowiedziałam te słowa, ale to była prawda. Przypominając sobie swoje ostatnie zachowania nie doszłam do żadnego innego wniosku. I nic mnie nie usprawiedliwiało.

- Justyna, to nie tak, że ty jesteś rozkapryszona...

- Bartek. Chyba wiem.

- Nie. A nawet jeśli, to ja nie powinienem ci był tego mówić. – powiedział.

- byłeś na mnie zły i po prostu powiedziałeś mi prawdę, której w innych okolicznościach pewnie byś nie powiedział. Jeszcze raz przepraszam.

- Nie ma sprawy. I ja też przepraszam.

- No to mamy wszystko wyjaśnione. Może teraz mi powiesz, dlaczego nie powiedziałeś Alkowi, żeby po mamine przyszedł tylko sam to zrobiłeś? – zapytałam ostrożnie, bojąc się, że znowu Bartek się na mnie zdenerwuje.

- Z kilku powodów. – odpowiedział wymijająco.

- Czyli? – uniosłam do góry brew.

- Nooo... na przykład bałem się, że Aleks jak zobaczy cię w towarzystwie Zbyszka, to może narobić sobie kłopotów.

- I co jeszcze? – dalej drążyłam temat.

- Na pewno chcesz wiedzieć? – zapytał Bartek, a kiedy ja pokiwałam głową, on tak po prostu się do mnie zbliżył i mnie pocałował!

- Bartek... co to ma znaczyć? – zapytałam, odsuwając się od niego.

- Chciałaś wiedzieć, dlaczego po ciebie wyszedłem. Martwiłem się o ciebie, bo cię lubię. I to bardzo.

- Bartek, dobrze wiesz, ze to nierealne. Ja jestem z Aleksem, ty jesteś z Karoliną, Karolina będzie miała z tobą dziecko...

- No i właśnie tylko dlatego nie mogę jej opuścić. – powiedział zasmucony.

- Czyli, ze ty jej... nie...

- Tak. Nie kocham jej. – powiedział.

- Ale przecież wy... no... – pierwszy raz nie wiedziałam, co powiedzieć.

- Kochaliśmy się? – zapytał zirytowany Bartek, a ja pokiwałam głowa. – Nie. Tylko mi się wydawało, że się kochamy. Ale to było zwykłe zauroczenie. Tak jak ty ze Zbyszkiem.

- Rozumiem. – powiedziałam i ogarnęło mnie wielkie współczucie dla mojej przyjaciółki. Nie chciałabym, że by ktoś był ze mną tylko ze względu na dziecko.

- Może wracajmy już do hotelu? – zapytałam, choć wcale mi się nie spieszyło do rozmowy z Aleksem. No ale cóż. Prędzej czy później i tak musiałabym z nim na ten temat porozmawiać.

   Kiedy szliśmy hotelowym korytarzem, ja do swojego pokoju, a Bartek do swojego, który był naprzeciwko mojego, z jednego z pokoi wyszła Karola.

- O, cześć. Gdzie byliście? – zapytała podejrzliwie, a ja zlustrowałam ją od góry do dołu. Dziwnie wyglądała. Miała pognieciona bluzkę, oczy jej się świeciły, a włosy miała lekko roztrzepane. Nie chciałam nic sugerować, ale zapytałam:

- Karola, kto tu ma pokój? I co wy...? – urwałam, widząc jej wzrok.

- A ty z Bartkiem co robiłaś? – zapytała, udając, ze nie słyszała mojego pytania.

- Przyjacielska rozmowa. – odpowiedziałam.

- To ja już ci nie wystarczam – zapytała Karolina.

- No coś ty. Nigdy nie wymieniłabym cię na nikogo innego. Rozmawiałam z Bartkiem, bo musiałam go przeprosić.

- Za co?

- Mówiłam ci przecież wczoraj. Pokłóciliśmy się.

- A... to o to chodzi.

- A myślałaś, że, o co? – zapytał Bartek, ale ona go zignorowała i poszła do naszego pokoju. Spojrzałam na Bartka pytająco i spotkałam jego spojrzenie, równie nierozumiejace Karoli, co ja. Wzruszyłam ramionami i wyjęłam z reki telefon, dzwoniąc do Aleksa, a Bartek poszedł do siebie.

- Hej Justyna, już wróciłaś? – odebrał.

- Tak. Alek, jak masz numer pokoju? Bo nawet nie miałam okazji cię o to zapytać. – powiedziałam.

- 314. – odpowiedział.

- Dzięki. To zaraz do ciebie przyjdę. – rozłączyłam się i zaczęłam rozglądać za pokojem nr 314.

   Stałam przed drzwiami do tego pokoju. To stąd wyszła Karola. Wzięłam kilka głębokich wdechów, po czym nacisnęłam na klamkę i weszłam do środka. Aleks siedział na łóżku, czekając na mnie. Na mój widok się uśmiechnął i wstał. Podszedł do mnie i mnie przytulił, po czym zbliżył swoja twarz do mojej, żeby mnie pocałować.

- Przeszły ci już fochy na mnie? – zapytałam oschle.

- Jak widać. – wymruczał mi do ucha, po czym pocałował moja szyję.

- Nie chcesz usłyszeć, co się wczoraj stało? – zapytałam, nie odwzajemniając jego pieszczot.

- Chcę, ale przejdźmy do tego później... – powiedział, nadal mnie całując.

- Co?! Aleks, chcesz się najpierw pieprzyc, a dopiero potem rozmawiać?! – zawołałam zła. Alek zaskoczony uniósł głowę i spojrzał mi w oczy.

- Wybaczyłam ci, a ty co robisz? – spytałam, czując, że moje oczy robią się szkliste.

- Ale o co ci chodzi? – zapytał Aleks z miną niewiniątka.

- Jak szłam korytarzem, spotkałam Karolinę wychodzącą z twojego pokoju. Wyglądała, jakbyście... coś p[przed chwila robili! Miała pognieciona bluzkę, oczy jej się świeciły, a włosy miała roztrzepane. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że to twój pokój...

- Justyna, to nie tak...

- A jak? Wytłumacz mi, bo nie rozumiem. – powiedziałam, siadając na łóżku i czekając na jego wyjaśnienia.

PERSPEKTYWA ALEKSA:

- Pamiętasz, jak pierwszym razem poszedłem do niej, porozmawiać z nią o tobie? – zapytałem, na co Justyna odpowiedziała mi pytaniem na pytanie:

- A co to ma wspólnego z dzisiaj?

- Wtedy się pocałowaliśmy. Właśnie podczas rozmowy. I dziś... Karolina przyszła do mnie, zwierzyć mi się z czegoś.

- Mów dalej. – powiedziała, kiedy urwałem. Zastanawiałem się, jak jej wszystko wyjaśnić. Pomyślałem, że najlepiej będzie od początku.

***********************************************************************

Komentujesz = motywujesz ;* / Justyna ;)