Rozdział 51

   Około godziny 17.00, kiedy już byłam po prysznicu, w świeżych ciuchach i po krótkim odpoczynku, postanowiłam coś zjeść. Niestety, w lodówce nie znalazłam nic prócz światła. Z ociąganiem zebrałam się do wyjścia i dowiedziałam najbliższy monopolowy. Kiedy już stałam w kolejce z koszykiem pełnym produktów, poczułam, jak ktoś delikatnie stuka mnie w ramię.

- Justyna? – usłyszałam za sobą głos jakiegoś chłopaka.

- Marcel? Cześć. – powiedziałam, odwracając się w jego stronę.

- Cześć. Mówiłem, że się jeszcze spotkamy? – uśmiechnął się. – A co byś powiedziała na nasze kolejne spotkanie?

- Kolejny przypadek? – zapytałam z uśmiechem.

- Nie, tym razem już nie przypadek. Zapraszam cię na kawę, co ty na to?

   Zastanowiłam się chwilkę. Czy jest sens iść z nowopoznanym facetem na kawę? Być może to początek jakiejś nowej, fajnej znajomości. Przyda mi się jakaś odskocznia od kłopotów z Aleksem.

- Chętnie. Kiedy?

- Możemy iść jeszcze dziś.

- Dziś nie bardzo, miałam ciężki dzień, jestem okropnie zmęczona. Ledwo na zakupy przyszłam. Ale co byś powiedział na jutro?

- O 18.00? – zapytał.

- Hej, to miała być kawa, a nie kolacja. – zaśmiałam się. – Poza tym o 18.00 jestem zajęta.

- A co robisz? Jeśli można wiedzieć.

- Jestem w tym czasie na treningu.

- Co trenujesz?

- Siatkówkę.

- Na jakiej pozycji?

- Przyjmująca.

- Nieźle. Chciałbym kiedyś zobaczyć, jak grasz.

- Może będziesz miał tą przyjemność. – uśmiechnęłam się, po czym zaczęłam wykładać produkty na taśmę, gdyż przyszła moja kolej. Kiedy ja płaciłam, Marcel mówił:

- A może ty byś przyszła w sobotę zobaczyć, jak gram w kosza?

- Zapisałeś się już do jakiegoś klubu? – zapytałam.

- Tak, tata pomógł mi jakiś znaleźć. Żeby mi wynagrodzić to, że się przeprowadziliśmy. – w jego głosie wyczułam nutkę smutku i wyrzutu, kierowanego do jego ojca. Marcel pewnie wcale nie chciał się przeprowadzać.

- To jak, przyjdziesz w sobotę? Gramy sparing z drużyną z Łodzi.

- O której jest ten mecz? – zapytałam.

- O 12.00.

   W myślach przeliczyłam szybko godziny treningów. Jutro wtorek o 17.00, co dwa dni... W sobotę trening o 17.00.

- Zgoda. W sobotę mi pasuje. – powiedziałam, pakując zakupy do torby. Marcel zapłacił wtedy za swoje, mówiąc do mnie:

- No a co z tą kawą?

- Jutro o 11.00? – zaproponowałam.

- W tej kawiarni za rogiem? – zapytał, a ja pokiwałam głową.

- A może po ciebie wpadnę? Jeśli nie masz nic przeciwko.

   Zgodziłam się i podałam mu numer mieszkania. Kiedy wychodziliśmy ze sklepu, wyrwał mi z ręki zakupy, upierając się, że sam je zaniesie na górę. Kiedy weszliśmy na parter wskazał na jedne z drzwi i powiedział, że tutaj mieszka, i że miło by było, gdybym tam zajrzała co i nie raz.

- Rozważę tą propozycję. – powiedziałam tylko, a kiedy dotarliśmy do mojego mieszkania, rozstaliśmy się. On poszedł do siebie na dół, a ja weszłam do środa. Zrobiłam sobie kanapki i herbatę i oglądając TV, zjadłam kolację. A że w TV nie było nic ciekawego, około 20.00 poszłam spać.

***************************************

   Od półtorej godziny leżałam w łóżku, wiercąc się i nie mogąc zasnąć. Nie żeby to jakaś bezsenność czy coś. Od półtorej godziny w mieszkaniu obok bębniła muzyka. To co ci ludzie, nie wiedzą, że ktoś tu obok mieszka?!

   Kiedy nie pomogło zasłonięcie uszu poduszką, wygramoliłam się z łóżku. Nie dbałam o to, że jestem tylko w luźnym, męskim t-shircie, który sięgał mi do połowy ud, tylko założyłam kapcie i wyszłam z mieszkania. Stanęłam pod drzwiami mieszkania, z którego dochodziła muzyka. Nagle z drzwi trzeciego mieszkania wyjrzała jakaś kobieta.

- Ale ta młodzież ma dzisiaj dziwne sposoby na spędzanie wolnego czasu. – zlustrowała mnie wzrokiem. Pewnie myślała, że ja w tej koszulce uczestniczę w tej imprezie.

- Nie mam pojęcia, co oni tam robią. Mieszkam tutaj obok i ta muzyka też mi przeszkadza. Przyszłam im powiedzieć, żeby trochę ściszyli. – powiedziałam do kobiety.

- Nic z tego kochana, byłam już u nich, otworzyła jakaś dziewczyna, mówiąc, ze teraz maja imprezę i że nie maja zamiaru ściszyć, bo jeszcze nie ma ciszy nocnej. – kobieta pokręciła głowa, po czym zamknęła drzwi, chowając się w swoim mieszkaniu, a ja zbulwersowana na tych imprezowiczów zaczęłam dzwonić dzwonkiem, ale nikt nie otwierał. „nic dziwnego. Pewnie nic nie słyszą w tym hałasie.” – pomyślałam, a kiedy już trzymałam rękę na klamce, żeby otworzyć drzwi i wtargnąć do środka, one się otworzyły i stanął w nich jakiś chłopak, tak na oko dziewiętnasto-, dwudziestoletni. Z uśmiechem typowym dla chłopaków, którzy ruszają na podryw, zlustrował mnie wzrokiem od góry do dołu, po czym się odezwał:

- Jak chcesz się wkręcić na imprezę, to musisz najpierw zrzucić z siebie tą koszulkę.

- A ty, jak nie chcesz zaraz oberwać, to ścisz tą muzykę.

- A jak nie? – zapytał z uśmieszkiem i nie czekając na odpowiedź, dodał – Nie ma jeszcze ciszy nocnej.

- Ale niektórzy ludzie chcą spać.

- Nie żartuj sobie. Będziesz spać? O tej porze? – zapytał, jakby ze mnie kpił.

- Wolę spać, niż robić sąsiadom na złość.

- Ale ja nie robię im na złość. Zaprosiłem kilku znajomych, to wszystko. – powiedział, a ja zajrzałam do mieszkania ponad jego ramieniem. W środku kręciło się więcej niż tylko kilku znajomych.

- Kilku? – zapytałam, unosząc do góry brew. – A więc mamy nowe pojęcie, co znaczy słowo „kilku”.

- Nie bądź taka drobiazgowa. Wchodzisz czy nie? – zapytał.

- Nie. Idę spać. A ty masz ściszyć muzykę.

- Jasne. – powiedział kpiąco. – Mamy jeszcze jakieś dwadzieścia minut dobrej zabawy, więc nie będzie mi tu jakaś gówniara...

- Co ty powiedziałeś? – przerwałam mu, patrząc na niego wściekła, mrużąc oczy. – Ile ty masz lat, żeby mnie od gówniar wyzywać?

- Nieważne ile ja mam lat. Ważne, że ty wyglądasz na jakieś szesnaście.

- Szesnaście? – powtórzyłam za nim. – No to muszę cię rozczarować, bo mam dziewiętnaście.

- A nie wyglądasz. – powiedział niby kpiącym głosem, ale się uśmiechnął.

- A ty nie wyglądasz na zarozumiałego chama, którym w rzeczywistości jesteś. – odparowałam.

- Nie denerwuj się tak, złość piękności grozi. – powiedział, opierając się o futrynę i przywołując na twarzy ten swój uśmieszek.

- Tobie to już raczej nie grozi. Ściszysz tą muzykę, czy masz zamiar czekać jeszcze te dwadzieścia minut do dwudziestej drugiej?

- Mam zamiar czekać. A ty? Dołączysz się do nas wreszcie, czy nie?

- Wal się. – mruknęłam, odwracając się na pięcie i weszłam do swojego mieszkania. Zanim zamknęłam drzwi usłyszałam jeszcze głos tego chłopaka: „Twoja strata”.

   Wczołgałam się pod kołdrę i zakryłam uszy poduszka. Tak jak wcześniej nic to nie dało. Zacisnęłam mocno powieki i mimo poduszki usłyszałam coraz głośniejsze dźwięki zza ściany. Niech cię diabli, za te podgłoszenie...

********************************

No i znów nowy bohater. Tym razem nie jest to miły sąsiad z dołu :) Justyna od razu wkroczyła z nim na ścieżkę wojenną :P Ale jak będzie dalej? ^^ Dowiecie się niedługo, jak będzie wyglądać ich znajomość :D Obiecuję.

A tak w ogóle, to jak Wam się podoba? Komentujcie, to naprawdę motywuje. Mam nadzieję, że ktoś jeszcze tu zagląda i czyta tą moją „radosną twórczość” ;D

Zapraszam : http://zamarzeniamigoni.blogspot.com/