Rozdział 66

***PO PRZECZYTANIU TEGO ROZDZIAŁU, PROSZĘ, PRZECZYTAJ KOMENTARZ ODAUTORSKI***
Słysząc za sobą głos Bartka odwróciłam się gwałtownie. Wpatrywał się nienawistnym wzrokiem w Sandrę. Gdyby wzrok mógł zabijać, ta szmata leżałaby już martwa.
- Jak... Jak to kłamstwo? Nie pamiętasz imprezy? - obruszyła się.
- Doskonale ją pamiętam. A ciebie to ja nawet nie znam.
- Naprawdę się z nią nie całowałeś? - spytałam, a on wtedy spojrzał na mnie. Jak mi brakowało tego jego spojrzenia, tych niebieskich, boskich teczówek, które skieroweane były w moją stronę...
- Naprawdę. Nie mam pojęcia, dlaczego ona tak wogóle powiedziała.
- Bo jest zazdrosna! - powiedziała któraś z dziewczyn z naszej drużyny.
- Dlaczego nawet nie zadzwoniłeś, jak przyjechałeś do mnie i mnie nie było? Dopiero od Szymona dowiedziałam się, że byłeś. - powiedziałam oskarżycielskim tonem.
- Myślałem, że jesteś z tym Szymonem i nie chciałem się mieszać w wasze życie.
- Tak! Jest z Szymonem! Widziałam ich razem! - zawołała Sandra. Odwróciłam się, żeby jej wygarnąć, ale zanim zdążyłam się odezwać, uciszył ją już ktoś inny. Igła rzucił w nią kawałkiem sernika, który mi wcześniej zabrał i powiedział do niej:
- Sziedź cicho, łajzo.
- Kto ci tak powiedział? - zapytałam.
- Ten Szymon powiedział, że zna cię bardzo dobrze... Myślałem, że jesteście ze sobą.
- Ale powiedział ci coś na temat, że niby jestem z nim parą? - dopytywałam się. Kurek pokręcił głową, po czym powiedział:
- Napisałem ci sms'a, że jestem w Bełchatowie...
- Jakiego sms'a? - przerwałam mu. - Nie dostałam od ciebie żadnego sms'a.
- A to już ci Szymon nie powiedział o sms'ie? - spytał Bartek kpiącym tonem.
- A co ma Szymon do mojego telefonu? - zdziwiłam się.
- No przecież odpisał na tą wiadomość. Że rano wróciłaś od niego do domu, ale zapomniałaś komórki.
- Jakim cudem on mógł ci odpisać, jak ja byłam w tym czasie na zawodach, a mój telefon był razem ze mną.
- Nie wiem, jakim cudem, ale nawet podpisał: S. Potem podpytałem trochę Zatiego o to, czy masz jakiegoś kolegę, ktory miałby imię na literę S, i on powiedział, że sąsiada Szymona. I jakby nie patrzyć, wszystko się uzupełniało.
- Sandra... - wyszeptałam i odwróciłam się w jej stronę, ale jej już tam nie było. Szła powoli w stronę drzwi od stołówki, żeby zmyć się i uniknąć rozmowy. Szybko do niej podbiegłam, złapłam za włosy i piociągnełam do tyłu. Ona krzyknęła z bólu i zaskoczenia, a ja zapytałam:
- Wybierasz się gdzieś, zdziro?!
Popchnęłam ją na środek stołówki, gdy Winiar złapał mnie za ramiona i powiedział rozbawiony:
- Już spokojnie. Nie bij jej.
Uśmiechnęłam się do Michała i powiedziałam:
- Okay. Nie będę.
- Kto ci pozwolił wziąć mój telefon? - zwróciłam sie do Sandry.
- Sama sobie wzięłam. - powiedziała wściekłym tonem.
- Dlaczego napisałaś tak do Bartka? Co ja ci zrobiłam, że mnie tak nienawidzisz? - nie mogłam zrozumieć, czym ona kierowała się, knując te intrygi.
- Jeszcze się pytasz? - zdziwiła się Sandra, jakby motywy jej postepowania były całkowicie oczywiste. - Zaczęłaś chodzić do nas do klubu, grasz na tej samej pozycji, w każdej chwili mogłam sie pożegnać z miejscem w wyjściowej szóstce, żebyś ty mogła grać! Podczas sparingu z Warszawą musiałam zejść z boiska, bo trenerka chciała wpuścić ciebie! Raz po treningu widziałam cię z Bartkiem, potem Aleks mówił, że cię kocha, w kawiarni siedziałaś z jeszcze jakimś chłopakiem... Znasz siatkarzy, przyjaźnisz się z Kłosem! A ja? Nic nie mam! I nawet miejsce w wyjściowym składzie mam zagrożone! - krzyczała rozpaczliwie.
- To może byś się wzięła za treningi? - na stołówce rozbrzmiał głos... pani Gosi. - Uważałam cię za przyzwoitą dziewczynę, ale jak tak stałam i słuchałam, co ty wyrabiasz... Zastanawiam się, czy nadal możesz grać w reprezentacji. Nie chcę, żeby przez ciebie zepsuła się atmosfera w drużynie.
- A co takiego pani słyszała? - zapytała Sandra niemal piskliwie.
- Przyszłam was uciszyć i doprowadzić do porzadku, po tym, jak wezwała mnie jedna z kucharek, widząc, że dwie dziewczyny z mojej drużyny urządziły sobie bitwę na jedzenie. Ale kiedy usłyszałam, o czym rozmawiacie, postanowiłam się nie wtrącać. A skoro już wszystko wyjaśnione, to ci, któży brali udział w tym zamieszaniu, posprzątają z podłogi te jedzenie, a potem pójdą się umyć. Sandra, Justyna, wy w pierwszej kolejności brać się za sprzatanie. Panie Ignaczak, panie Kłos, widzę, że wy też oberwaliście. Sprzątać i myć się. Tylko szybko. A i jeszcze jedno. Panie Kurek, pan też niech pomoze sprzątać. W końcu to pan jest powodem całego tego zamieszania. - usmiechnęła się pani Gosia i już po chwili jej nie było.
Wszyscy zaczęli się rozchodzić. Zostałam tylko ja, Sandra, Bartek, Igła i Kłos. Kuraś podszedł do mnie i pogłaskał mnie po policzku, wycierając z niego pozostałości sernika.
- Nareszcie sobie wszystko wyjasniliśmy. - uśmiechnął sie i pochylił, aby nasze usta się złączyły. Ja jednak odsunęłam się i wskazując na resztki jedzenia na sobie, powiedziałam:
- Chyba nie wyglądam zbyt apetycznie.
Bartek zasmiał się cicho, po czym mnie pocałował. Odwzajemniłam to i już po chwili nasze pocałunki były voraz namiętniejsze, coraz bardziej zachłanne. Usłyszałam głosne "Uuuuuu!" Igły, trzaśn iecie drzwiami i śmiech Kłosa i Krzyśka. Oderwałam się od Bartka i rozjerzałam po stołówce. To Sandra postanowiła opóscić nasze towarzystwo.
- Brakowało mi ciebie. - wyszeptał Kuraś, opierając swoje czoło o moje.
- Mi ciebie też. Tęskniłam za tobą. Cholernie tęskniłam.
Nasze usta znów się złączyły, ale tym razem na krótko i po chwili, zerkajac co chwila na siebie i usmiechając, zaczęliśmy sprzątać stołówkę. Kiedy dop;rowadziliśmy ją do normalnego stanu, wróciliśmy do pokoi.
Kiedy weszłam do swojego, od razu spotkałam się z gratulacjami Karoliny, Kasi i Nikoli. Że nareszcie wyjasniłam sobie wszystko z Bartkiem, że Sandra dostała za swoje, że może nareszcie wywalą ją z drużyny. Musiałam jednak przerwać ten ich potok słów, bo musiałam wziąc prysznic i się przebrać.
Od razu założyłam spodenki i jakąś koszulkę, bo za pół godziny miałyśmy iść na siłownię. Czas do ćwiczeń przegadałyśmy, po czym skierowałyśmy się do siłowni.
Na miejscy czekała już na nas pani Gosia z panem Waldkiem. Kiedy zebrały się już wszystkie dziewczyny, pani Gosia przemówiła:
- Chyba każdy widział dzisiejszą scenę na stołówce i to, jak się zachowała Sandra. Co uknuła, żeby zrobić na złość Justynie, bo była o nią zazdrosna. Ja nie toleruję takiego zachowania i nie życzę sobi, żeby w mojej drużynie były takie relacje i panowała taka atmosfera. Zawodniczki muszą być ze sobą zgran e, muszą się porozumieć, a nie robić sobie na złość.
- Przepraszam, to już się więcej nie powtórzy. - odezwała się Sandra.
- Nie powtórzy się, bo już nie grasz w reprezentacji. Dzowniłam do prezesa. Przedstawiłam mu sytuację i opowiedziałam, co ty wyrabiasz. Na jutro masz załatwionego powrotnego busa do Bełchatowa. A dzis nie musisz jużz cwiczyć.
Chyba wszystkie dziewczyny, słysząc tą wieść, ucieszyły się, że ta wredna suka nie bedzie już w drużynie. Przecież ona mogła każdemu wykręcić taki numer, albo jeszcze gorszy. Sama zainteresowana nie odzywała się, tylko wpatrywała się nienawistnym wzrokiem w panią Gosię i pana Waldka, po czym odwrociła się na pięcie i odeszła.
- No i krzyżyk na droge. - mruknęła Karola, a ja się roześmiałam.
Potem półtorej godziny ćwiczeń na siłowni. Dzięki tej dobrej wieści czas minął mi szybko i po prysznicu siedziałam już u siebie w pokoju, zadowolona z dzisiejszego obrotu spraw. Czas do kolacji spedziłąm na rozmowie z Karoliną. Po posiłku znów siedziałam u siebie w pokoju, kiedy mój telefon oznajmił przyjście sms'a. Spojrzałam na wyświetlacz: Nowa wiadomość od: Bartek K. Odczytałam:
"Zbierz Karolę, Kasię i Nikolę i przyjdź do pokoju Igły, Winiara i Ziomka 311."
Głowiąc się nad tym, kto to jest ten Ziomek, bo nie znałam gościa, oznajmiłam Karolinie, że idziemy do Igły, bo Bartek po nas napoisał. Razem z nią poszłam po Kasię i Nikolę i ruszyłyśmy do wskazanego pokoju. Kiedy weszłysmy do środka, aż się zdziwiłam, że tylu facetów mieści się w jednym pokoju. Wszystkie meble były ustawione pod ścianami, żeby było więcej miejsca.
- Chyba pora, zebys poznała resztę chłopaków. - zaśmiał się Igła i takim oto sposobem znałam już całą reprezentację, która była powołana na tą Ligę, Oprócz tych, których już znałam, do spamietania doszły mi nazwiska: Jakub Jarosz, przedstawiony również jako Rudy albo Kojot <zabawny gość>, Marcin Możdzonek, na którego można mówić Możdzon <jeju, ale on wielki>, Michał Ruciak, pseudo Orzeł, Sponsor, Łukasz Żygadło, tajemniczy Ziomek, o którym Bartek napisał mi w sms'ie i wolałam nie pytać o niego Karoliny, bo zaraz by się zaczęła tyrada, że nie znam siatkarzy i tak dalej, Fabian Drzyzga, Dawid Konarski, na którego można mówić Konar i Grzegorz Bociek. Z uśmiechem zapoznałam się z każdym, a kiedy Igła oświadczył, że będziemy oglądać film, umosciłam się obok Bartka na łóżku, wtuliłam się w niego, obserwowałam, jak reszta zajmuje miajsca na łoózkach, fotelach i podłodze, po czym obejrzeliśmy film "Szybcy i wściekli 6".
Po filmie zmęczona wróciłam do pokoju, oczywiście po namiętnym pożegnaniu się z Bartkiem. Po prysznicu leżałam w łóżku z myślą, że nareszcie wszystko mi się ułożyło, że ta wredota znika z mojego życia, bynajmniej na czas reprezentacyjny, że nareszcie ułożyło mi się z Bartkiem <choć formalnie parą jeszcze nie byliśmy, bo mnie o to nie pytał> i rozmyślałam, co dalej wydarzy się w Spale.

*********************************

Witam Was i od razu przepraszam za ten gniot na górze. Wstawiłam, bo prosiliście, ale taki popęd chyba nie działa zbyt dobrze na wyniki mojego pisania :/ poza tym, zawiodłam się na Was... Z rozdziału na rozdział jest coraz mniej komentarzy :( Jeżeli tak będzie dalej, to zakonczę tego bloga szybciej, niż planowałam, bo nie ma za bardzo dla kogo tego pisać.. Piszę to z przkrością, nie chciałabym jeszcze się z Wami rozstawać, no ale skoro ciężko Wam poświęcić dwie minuty na komentarz, który by mnie zmotywował do dalszego pisania, nie wiem, czy ja bede w stanie poświęcić tyle godzin na pisanie kolejnych rozdziałów :c Proszę, nie zrozumcie mnie źle, że to jakiś szantaż czy coś, ale po co mam pisać, jak czyta tak mało osób?? Naprawdę mi przykro, kiedy ja się napracuję, a potem widzę tak mało komentarzy... :'(

Jak Wam się podoba ten rozdział? Bo mi osobiście nie bardzo... Jeżeli znajdziecie jakieś błędy, proszę o wyrozumiałość - mój komputer jeszcze do mnie nie wrócił i nadal piszę w notatniku, gdzie nie podkreślają mi się błędy :/ I chyba jakiś krótszy ten rozdział wyszedł...

#WszystkoNareszcieWyjaśnione
#SandraWylatujeZDrużyny
#NoweZnajomości

Trochę smutny ten komentarz odautorski, ale właśnie tak się w tej chwili czuję..

Pozdrawiam

/Justyna

http://ask.fm/mikasa_rap_4ever

http://www.facebook.com/Jestsiatkarzjestzwyciestwo