Rozdział 32

    O 06.00 wyjechaliśmy spod hali. Na miejscu okazało się, że nie tylko ja zabrałem ze sobą na wyjazd swoją dziewczynę – Bartek również zabrał Karolinę, a Maciek Majkę.

   Razem z Justyną usiadłem na pierwszym miejscu przed tyłem. Zająłem miejsce od okna. Po naszej drugiej stronie usiadł Bartek z Karoliną. Myślałem, że Karola usiądzie z brzegu, żeby pogadać ze swoją przyjaciółką, ale ona usiadła od okna. Na tyle usiadł Kłos, Zati, Muzaj, Kinga i Winiar. Oczywiście siedzący na tyle zaczęli odwalać, a ja, Justyna i Bartek śmialiśmy się z nich. Karolina za to była jakaś przygaszona, cały czas się patrzyła  okno, nie odkręcała się na tył. A przecież powinna być szczęśliwa. Wiadomość o tym, że jest w ciąży z Bartkiem rozeszła się już po całej drużynie, ale nie dotarła jeszcze do mediów, o co Bartek nas poprosił, żebyśmy nikomu nic nie rozgadali. Zgodnie z obietnicą trzymałem język za zębami, ciekawy byłem ile wytrzyma np. taki rozgadany Kłos albo roztargniony Winiar.

   Smutek Karoliny jakoś mnie zaintrygował. Obserwowałem ją, próbując jakoś zrozumieć, czemu się nie cieszy. Niestety, nic nie wywnioskowałem z tego jej ciągłego patrzenia w okno. Po jakimś czasie jej zachowanie się zmieniło. Kiedy Bartek coś mówił, albo wybuchał śmiechem, ona patrzyła na niego ukradkiem, a na jej twarzy malowały się ciężkie do odczytania uczucia. Powiedziałbym, że widziałem u niej smutek, przerażenie (nie wiem, skąd), miała przepraszający wzrok, jakby czegoś żałowała... Może chodziło o te dziecko? Może wcale nie planowała zajść w ciąże, jeszcze nie teraz, może czekała do ślubu, może miała nadzieję, że Bartek jej się oświadczy, pobiorą się i dopiero potem będą myśleć o dziecku... A może w ogóle nie chciała zajść w ciążę?

   Spróbowałem jakoś zapomnieć o tym, co zauważyłem i dalej żartować i rozmawiać z osobami siedzącymi najbliżej, dzięki czemu podróż minęła mi szybciej.

   W Rzeszowie byliśmy o 11.00, pojechaliśmy do hotelu, odpoczęliśmy po podróży, zjedliśmy obiad i półtorej godziny po posiłku poszliśmy na trening. To był nasz ostatni trening przed jutrzejszym meczem. Ostatni sprawdzian formy i rozgrywamy mecz towarzyski z Resovią, a za tydzień mecz odbywa się u nas.

PERSPEKTYWA JUSTYNY:

   Na wyjeździe miałam pokój z Majką i Karoliną. Nawrocki stwierdził, że nie potrzeba rozpraszać chłopaków przed meczem. Pogodzona z tym, że przez te dwie noce nie będę spała ze swoim chłopakiem, zaniosłam swoje rzeczy do pokoju, po czym po odpoczynku i obiedzie poszłam z chłopakami na trening. Przyglądałam się ich grze, a kiedy nadszedł koniec treningu i chłopacy zaczęli schodzić z hali do szatni, na boisko weszli zawodnicy Resovii. Modląc się, żeby tylko Zibi mnie nie zobaczył, razem z Karoliną i Majką zeszłyśmy z trybun i poszłyśmy w stronę wyjścia.

- Myślałaś, że uciekniesz? – usłyszałam czyjś głos za plecami, kiedy sięgałam klamki.

- Krzysiek...- odetchnęłam z ulgą, słysząc głos inny niż ten Zbyszkowy.

- No ja wiem, że pewnie spodziewałaś się Zbyszka, ale mogłabyś okazać choć trochę radości, że widzisz starego przyjaciela. – powiedział, na co się uśmiechnęłam.

- Właśnie o to chodzi, że nie chce spotkać Zbyszka. – mówiąc to wspięłam się na palce i zaczęłam rozglądać po hali, ale na szczęście Zbyszek stał zwrócony do nas tyłem pogrążony w rozmowie z Achremem.

- No wspominał coś wcześniej, że ze sobą zerwaliście.

- No właśnie. Więc jeśli pozwolisz, to pójdę już, bo nie chcę, żeby mnie zobaczył. Porozmawiamy kiedy indziej. – uśmiechnęłam się przepraszająco. – Cześć.

   Praktycznie wybiegłam z hali i ustałam na parkingu czekając na resztę. Karolina z Majką poszły pod szatnię, żeby tam poczekać na chłopaków, a ja usiadłam na jednej z ławek na zewnątrz. Po chwili drzwi do hali otworzyły się i ze środka wyszedł... Co? Zbyszek? Skąd on kurwa wie, że tu jestem?

- Igła chyba nie potrafi nic zachować w tajemnicy, co? – rzuciłam kpiąco, kiedy usiadł obok mnie.

- To on wiedział, że jesteś na hali? – zdziwił się Bartman, na co ja zapytałam:

- To nie powiedział ci?

- Nie, Pit mi powiedział. Widział cię, jak siedziałaś na trybunach.

- Taaa... to po co przyszedłeś? – zapytałam.

PERSPEKTYWA ZBYSZKA:

- Chciałem pogadać. – zawsze, jak dziewczyna ze mną zerwała pierwsza, przeprowadzałem z nią ta rozmowę, po której się powrotem schodziliśmy, a po jakimś czasie to ja z nią zrywałem. Oczywiście takie rozmowy nie odzywały się często, bo to zawsze ja zrywałem z laskami.

- No to słucham. – powiedziała  oschle.

- Na pewno przemyślałaś nasze rozstanie? – zapytałem. Takie gierki zawsze działały na dziewczyny. O ile były puste i naiwne, ale po odpowiedzi Justyny zrozumiałem, że będę musiał bardziej się postarać o to, żeby do mnie wróciła, bo ona to raczej naiwna nie jest.

- Boże, Zbyszek, jak dla mnie to było wieki temu, zapomniałam już o tobie.

- Co, znalazłaś sobie już pocieszenie? – zapytałem kpiąco.

- A ty to już pewnie nie jedno. – odpyskowała.

- Nie. Byłem zbyt przybity naszym rozstaniem, żeby moc znaleźć sobie inną. Cały czas byłem pogrążony w rozmyślaniach o tobie.

- Taaa, jaaasne. Uważaj, bo ci uwierzę. – prychnęła.

- Nie myślałaś może o tym, żeby do mnie wrócić?

- Chyba śnisz. – rzuciła.

   Kurde, z nią nie będzie tak łatwo jak z tymi innymi panienkami.

- Co noc śnię o tobie, mój aniele. – powiedziałem.

- Tak? Bo ja unikam cię jak diabła.

- Dlaczego nie chcesz do mnie wrócić. Przecież pasowaliśmy do siebie.

- Bo już cię nie kocham? Po za tym był to związek na odległość, mam już innego chłopaka, a w ostatnim czasie tyle się zdarzyło z moim życiu...

- Co się zmieniło? – zapytałem.

- Gdybyś wtedy przy mnie był, to byś wiedział. – odparła.

- No powiedz. – poprosiłem.

-Na pewno chcesz wiedzieć? – zapytała, a ja pokiwałem głowa, choć tak naprawdę nie obchodziło mnie to. – Prześladował mnie były, ale na razie na szczęście nie daje o sobie znaku, więc już myślę, że o mnie zapomniał, po za tym byłam na kilka dni w Serbii, potem jak wróciłam dowiedziałam się, że moja matka ma raka, wkrótce umarła, dwa dni temu był jej pogrzeb... – to mówiąc miała łzy w oczach. – A ciebie wtedy przy mnie nie było, nie obchodziło cię to co się u mnie dzieje, nawet się ze mną nie kontaktowałeś, nie dowiadywałeś się, co u mnie, nie pocieszałeś, wspierał mnie i kochał wówczas ktoś inny.

- Przykro mi z powodu twojej straty. – naprawdę było mi przykro.

- A, i jeszcze w między czasie próbowałam popełnić samobójstwo, ale mi się nie udało. A szkoda. Nie musiałabym tu teraz być i użerać się z jakimś namolnym byłym. Więc goń się i wypierdalaj na zawsze z mojego życia! – powiedziała, a po policzku pociekła jej łza, kiedy wstała z ławki i odeszła.

- Justyna, ty naprawdę próbowałaś się zabić? – zawołałem za nią, ale nie usłyszałem odpowiedzi. Tylko się obejrzała, ze łzami lecącymi po policzkach, spojrzała na mnie smutnym wzrokiem, po czym poszła.

*****************************************************************

Komentujesz= motywujesz ;D