Rozdział 31

   Nie pamiętam, jak wróciłam na cmentarz. Nie pamiętam, jak wróciłam do domu. Pamiętam tylko, że było mi ogromnie smutno, nie robiłam nic, tylko płakałam i prawie w ogóle z nikim nie kontaktowałam. Pamiętam tylko rękę Bartka, która prowadziła mnie na cmentarz, a potem mocne objęcie Aleksa, kiedy prowadził mnie do samochodu. Nic więcej. Teraz leżałam w naszej sypialni, otulona kocem i patrzyłam się w przestrzeń, wspominając mamę. Przed oczami miałam jej obraz – wesołej, zadowolonej z życia kobiety. Odpowiedzialnej, pewnej siebie, z poczuciem humoru. Miała kochającego męża i dwie córki, którzy teraz opłakiwali jej odejście.

- Przyniosłem ci herbaty. – powiedział Aleks, wchodząc do pokoju i niosąc mi kubek z parującym płynem.

- Dzięki, ale nie mam ochoty. – powiedziałam, ocierając oczy chusteczką.

- Wypij, za godzinę będzie kolacja.

- Nie jestem głodna.

- Justyna, no! Ja wiem, że to dla ciebie trudne, ale postaraj się żyć tak, jak dawniej.

- Aleks, ja nie potrafię zapomnieć... – załkałam.- Ja ci nie mówię, że masz zapomnieć, tylko masz żyć, jak dawniej. Masz pamiętać o swojej mamie, ale nie zaniedbywać siebie i swoich bliskich. Nie możesz zaszyć się w domu i ciągle siedzieć i płakać. Musisz chodzić na wykłady, skończyć studia, ułożyć sobie życie... Proszę, zrób to dla mnie. I dla reszty swoich bliskich.

- Aleks, proszę, zostaw mnie na razie samą. Ja... Obiecuję, że postaram się żyć jak wcześniej, ale od jutra, dobrze? Teraz chciałabym zostać sama.

- Dobra, dziś się mnie pozbędziesz, ale jutro nie będzie tak łatwo. – powiedział i wyszedł.

PERSPEKTYWA ALEKSA:

   Wiedziałem, że Justynie nie jest łatwo. Trudno jest się pozbierać po tym, jak umiera bliska ci osoba, a ktoś, kogo kocha, całuje twoja przyjaciółkę, a ty próbujesz popełnić samobójstwo. Jednak wiedziałem, że jej się uda. Justyna jest silna, musi tylko zebrać się w sobie i próbować żyć tak, jak przed tym wszystkim. Wiem, że ją na to stać. Rozumiem, że musi zostać trochę sama, czasem potrzebna jest samotność, wyciszenie, żeby się pozbierać i ogarnąć swoje myśli. Nie miałem nic przeciwko, ale bałem się. Bałem się tego, że jak stracę ją z oczu, to może znów spróbować się zabić. Nie miałem jednak nic do gadania, bo Justyna cały czas wypraszała mnie z sypialni, a gdybym tam został, to zapewne sama by z niej wyszła albo nakrzyczałaby na mnie, że nie rozumiem, co się do mnie mówi, że chce, żebym wyszedł, zostawił ją w spokoju itp.

   Poszedłem do kuchni i usmażyłem naleśniki. Posmarowałem je grubą warstwą nutellą, którą Justyna tak bardzo lubiła i zaniosłem jej do sypialni cały talerz naleśników i kubek kakao.

- Aleks, proszę, wyjdź. – powiedziała, jak tylko wszedłem do środka. Nie widziała, że niosłem jej kolację, bo leżała na łóżku odwrócona do ściany.

- Przyniosłem ci kolację. – powiedziałem.

- Idź sobie. Nie jestem głodna. – mruknęła.

- Masz zjeść, bo inaczej stąd nie wyjdę.

- Nie dociera do ciebie, że nie chcę/ - zapytała, a ja postawiłem tacę z jedzeniem na stoliku nocnym, siadłem na brzegu łóżka i potrząsnąłem ją delikatnie za ramię.

- Nie wyjdę stąd, dopóki nie zjesz. – zagroziłem.

- Mówiąc, żebyś mi codziennie gotował, nie miałam na myśli wpychania we mnie jedzenia na siłę. – powiedziała, ale odkręciła się w moją stronę.

- Zjesz dobrowolnie. – powiedziałem, podając jej tacę z kolacją. – Ewentualnie mogę cię nakarmić. – dodałem.

- Potrafię się posługiwać widelcem. – Justyna uśmiechnęła się, co od razu poprawiło mi humor.

- Oooo, to już jakiś postęp. – zaśmiałem się.

   Justyna zaczęła zajadać się naleśnikami, po czym spytała:

- Nie wiesz może, czy Majka gadała z Maćkiem.

- Miała z nim rozmawiać, ale czy sobie wszystko wyjaśnili... – wzruszyłem ramionami.

- Podasz mi telefon? Zadzwonię do niej. – powiedziała, a ja wstałem i podałem jej komórkę. Wykręciła numer siostry i zaczęła rozmawiać. Po kilku minutach rozłączyła się i opowiedziała mi, czego dowiedziała się od Majki. Ta dziewczyna z kawiarni to podobno jakaś znajoma Macka. Od początku wiedziałem, że Muzaj nie zdradzałby Majki. To nie ten typ chłopaka, którzy chodzą z jedną, a drugą mają na boku.

- Pewnie chciałabyś teraz wziąć relaksująca kąpiel i porządnie się wyspać przed jutrzejszym wyjazdem? – zapytałem, kiedy Justyna pochłonęła ostatni naleśnik.

- Ciekaw byłem, co odpowie. Na 90% byłem pewien, że zapomniała o jutrzejszym wyjeździe do Rzeszowa.

- O matko, dobrze, że mi przypomniałeś, bo bym zapomniała! – zawołała, podrywając się z łóżka, zbijając przy okazji talerz po naleśnikach.

- Zamieszkanie ze mną chyba nie było dobrym pomysłem. – skrzywiła się, parząc na rozbite naczynie. – Jak tak dalej pójdzie, to zdemoluję ci cały dom. – dodała, po czym zaczęła zbierać ostre kawałeczki.

- Zostaw, ja sprzątnę, a ty się pakuj na jutro. O 06.00 wyjeżdżamy...

- Kurwa! – zawołała, podrywając się do góry.

- Mówiłem, żebyś to zostawiła... – westchnąłem, kiedy na jej palcu zobaczyłem szkarłatna ciecz. Sięgnąłem chusteczkę z pudełka stojącego na łóżku, który przyniosłem Justynie, kiedy tak leżała i połkała, po czym owinąłem jej palca. Zaprowadziłem ją do łazienki, gdzie opatrzyłem tą małą, niegroźną rankę i kazałem wziąć relaksująca kąpiel, podczas gdy ja poszedłem posprzątać szkło. Chciałem ją spakować, ale się nie zgodziła, mówiąc, że chciałaby jakoś wyglądać na tym wyjeździe. Poirytowany poszedłem do sypialni i skończyłem pakować siebie, a po jakiejś godzinie usłyszałem wołanie Justyny. Podszedłem do drzwi od łazienki, a ona powiedziała:

- Przynieś mi jakąś swoją koszulkę...

- Na co ci? – zapytałem, choć domyślałem się odpowiedzi.

- Do spania, a do czego innego? – odpowiedziała mi pytaniem na pytanie.

- Nie masz swojej piżamy? – spytałem.

- Mam, ale męskie t-shirty są wygodniejsze. – powiedziała, a ja udałem się do sypialni i wyłaje z szafy jakąś koszulkę. Poszedłem z powrotem do łazienki i powiedziałem, że przyniosłem jej coś do spania.

- Wejdź! – krzyknęła, a ja otworzyłem drzwi.

   Justyna stała przy lustrze, owinięta tylko ręcznikiem, rozczesując swoje wilgotne włosy. Stała do mnie tyłem, jej twarz widziałem w odbiciu lustra. Zmierzyłem jej od góry do dołu. Na jej ciele widać jeszcze było gdzieniegdzie kropelki wody, wilgotne włosy przykleiły się do karku i ramion. Naszła mnie ochota, żeby do niej podejść, zacząć całować po szyi i ściągnąć z niej ten ręcznik. Zamiast tego jednak podałem jej koszulkę, muskając palcami jej palce. Wyszedłem i położyłem się do łóżka, a po kilku minutach Justyna również wyszła z łazienki, ubrana w mój t-shirt. Znów zacząłem lustrować ją wzrokiem, zatrzymując spojrzenie na dłużej na jej długich i zgrabnych nogach, odsłoniętych prawie w całej okazałości, zasłaniał je tylko mój sięgający jej do połowy ud podkoszulek...

- Ekhm. – Justyna odchrząknęła i zmusiłem się przesunąć swój wzrok z jej ud na twarz. – Czy ty to przypadkiem nie musisz się wyspać? – zapytała, podchodząc do szafy i sięgając stamtąd walizkę.

- O nie. – zaprzeczyłem. – Poczekam na ciebie.

- No to trochę się naczekasz, bo będę się pakować. – powiedziała, a ja domyśliłem się, że trochę to potrwa.

- Pomóc ci? – zapytałem.

- Nie, dzięki. Poradzę sobie sama. – powiedziała, wkładając do walizki jakieś ubranie.

- Przecież możesz wybierać ubrania, a ja będę je pakował. – powiedziałem, wstając z łóżka.

- JN dobrze. – powiedziała, podając mi jakieś ubranie. Włożyłem je do walizki i takim sposobem zapełnili ją całą, po czym położyliśmy się spać, bo jutro o 06.00 był już wyjazd do Rzeszowa, którego Tyche się obawiałem...

******************************************************************

:)